Ο άνθρωπος, σε όποια εξελικτική περίοδο και αν τον συναντούμε, είχε τη διάθεση να αποτυπώνει την καθημερινότητά του. Αν και αυτό γινόταν με όποιον διαθέσιμο τρόπο, εν τούτοις, οι πιο διαδεδομένες μέθοδοι ήταν η ζωγραφική, η γλυπτική, η κεραμική και η κοσμηματοποιΐα, ενώ ακολούθησε και η υφαντική. Πιο διαδεδομένες ήσαν για δύο λόγους:
1ον, διότι συγκαταλέγονται στις εικαστικές τέχνες, σε αυτές δηλαδή που απευθύνονται στην όραση και στην ανάγκη του ανθρώπου να αντικρίζει το Ωραίο
και 2ον, διότι με τα εικαστικά έργα τέχνης κοσμούσε τον χώρο του, τα σκεύη του, τα εργαλεία του μα και τον εαυτό του.
Η διάθεση για αποτύπωση της καθημερινότητας, ίσως να οφείλεται στην έμφυτη τάση μας να αφήσουμε πίσω ένα στίγμα, ένα ίχνος μας, ή ίσως και να οφείλεται στην αιώνια προσπάθεια να εξηγήσουμε τον κόσμο μας και, επομένως, η αποτύπωσή του μας βοηθά κάπως να τον καταλάβουμε, περίπου όπως αρέσει στα παιδιά και από την πολύ μικρή ακόμη ηλικία, να ζωγραφίζουν συνέχεια. Τα οποία επίσης ζωγραφίζουν τον κόσμο που εκείνα γνωρίζουν.
Ο άνθρωπος, συνεπώς, λες και πάντα αγωνιούσε να γνωστοποιήσει, να κληροδοτήσει στους επόμενους την ορατή καθημερινότητά του. Όποια και αν ήταν αυτή. Ακόμη και αν αυτή, δεν γνώριζε αν ήταν σχεδόν ολόιδια και σε άλλα μέρη της γης. Ακόμη και αν αυτή, ασφαλώς, ΗΤΑΝ σχεδόν ολόιδια και σε άλλα μέρη της γης.
Και όχι επειδή οι άνθρωποι επικοινωνούσαν μέσω κάποιων ανεξήγητων διόδων ή επαφών. Ούτε βέβαια επειδή υπήρχε κάποια (όποια) μυστική συνωμοσία.
Αλλά διότι αυτός τότε, ήταν όλος κι όλος ο κόσμος..
* Άρθρο του Ηλία Μπουντούρη στην ιταλική εφημερίδα “Corriere della sera”
