Σε μία εποχή που η κοινωνία είναι μπερδεμένη, σε μία εποχή που η κοινωνία πορεύεται επί τα χείρω ως προς την αναγνώριση ή και την αποτίμηση των πολιτισμικών αξιών, σε μία εποχή που η κοινωνία έχει μετατρέψει ακόμη και τη μητέρα και τον σπουδαίο ρόλο της σε εμπορεύσιμο είδος, εμείς, που θεωρείται ότι παράγουμε και μάλιστα με αξιώσεις τον σύγχρονο πολιτισμό, οφείλουμε να την προστατεύσουμε και να της θυμίσουμε πως μόνο μαζί, πατέρας και μητέρα, μπορούν να επιτύχουν ισορροπημένο έργο στην ανατροφή του παιδιού.
Οφείλουμε να της θυμίσουμε πως μπορεί και πρέπει να υπολογίζει στον εξίσου σπουδαίο και αναντικατάστατο από οποιονδήποτε – ακόμη και από την ίδια – ρόλο του πατέρα.
Να της θυμίσουμε ακόμη, τα στατιστικά που δείχνουν τις επιπτώσεις της φυσικής, όμως και της πνευματικής απουσίας του πατέρα και κυρίως, της υποβάθμισης –αρκετές φορές από εκείνη- του ρόλου του.
Εξυπηρετεί, άραγε, αυτό, την πολιτισμική μας εξέλιξη;
Έχουμε φτάσει στο σημείο που, μεγάλος αριθμός ολομόναχων γυναικών, ανατρέφει παιδιά.
Πώς να καταφέρει μία μητέρα μόνη της να επιτελέσει αυτό το καθήκον;
Ποτέ δεν τα κατάφερε.
Οι κοινωνίες και η εξέλιξή τους ως τώρα διαμέσου των χιλιετιών, αυτό ακριβώς μας δείχνουν.
Δεν είναι καν φτιαγμένη η γυναίκα για αυτόν τον μοναχικό ρόλο.
Και ευτυχώς δεν είναι. Χρειάζεται ασφαλώς και ο πατέρας.
Επομένως, καλό είναι η μητέρα να διατηρήσει το πρότυπό του στο ύψος που τού πρέπει, αναγνωρίζοντας, κατ’ αρχήν εκείνη, και μεταδίδοντας και εμφυσώντας ύστερα στα παιδιά, την αξία που του αναλογεί.
Ο ακρωτηριασμένος – επίσης αρκετές φορές από την ίδια τη μητέρα – ρόλος του πατέρα σε μία οικογένεια, συνέπεια ίσως του εξελιγμένου μοντέλου της σημερινής γυναίκας, επιφέρει σύγχυση και αδυναμία σε εκείνον, επιφέρει όμως και αλλοιώσεις στη θέαση του παιδιού, καθώς του δημιουργείται μία στρεβλή εικόνα για το πώς είναι ή για το πώς πρέπει να είναι ο κόσμος μας.
«Ω, παιδιά μου, πρέπει να φύγουμε μακριά»,
αποτυπώνει την αιώνια αγωνία της μάνας
μια παλιά προφητεία των Αζτέκων.
Και αμέσως συνεχίζει:
«Ω παιδιά μου, και πού να σας πάω μόνη;»
* Άρθρο του Ηλία Μπουντούρη,
στην ιταλική εφημερίδα «CORRIERE DELLA SERA»