Από τους αρχαίους κιόλας χρόνους, η λέξη «κόσμος» έχει την έννοια της τάξης, της οργάνωσης και της εύρυθμης τοποθέτησης. Οι λέξεις «κοσμώ» και «διακοσμώ» χρησιμοποιούνται στα γραπτά του Ομήρου και του Πλάτωνα, σημαίνοντας ρυθμίζω, διευθετώ ή και συντηρώ την τάξη. Ακόμη και οι Πυθαγόρειοι φιλόσοφοι χρησιμοποιούσαν τη λέξη «διάκοσμο» όταν αναφέρονταν στην ισορροπημένη και με αρμονία οργάνωση του σύμπαντος, αφού άλλωστε θεωρούσαν πως αυτό προέκυψε από το χάος αποκτώντας τελικά μορφή με το μέτρο και την αρμονία.
Επομένως, διαπιστώνουμε ότι η διακόσμηση σαν σκοπό είχε την ευταξία και την λειτουργική τακτοποίηση του χώρου, ακολούθως δε, όταν οι πρακτικές ανάγκες είχαν ικανοποιηθεί, και την αισθητική βελτίωση του περιβάλλοντος διαβίωσης.
Εξαιρετικά δείγματα συνδυασμού χρηστικής και αισθητικής διαρρύθμισης έχουμε από χώρες της Ανατολής, Κίνα, Ιαπωνία και Μεσοποταμία, επίσης από την Αίγυπτο και βέβαια, από την Μινωική Κρήτη και τις Μυκήνες.
Έτσι, σιγά – σιγά, στην κλασσική Ελλάδα, η διακοσμητική αναδείχτηκε ως τέχνη.
Τα κατοπινά χρόνια, του Βυζαντίου, της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, μα και του νέου ελληνισμού, αυτοί που, με διάφορες συμβουλές, τεχνικές και εικαστικές παρεμβάσεις, φρόντιζαν για την άνεση, την ευπρέπεια και τον εξωραϊσμό των εσωτερικών χώρων, ήταν οι «κοσμηματογράφοι», με γνωστότερο εκπρόσωπο, τον Θεόφιλο. Σε αυτούς οφείλεται και ο ωραιότατος εσωτερικός ή και εξωτερικός διάκοσμος σε ένα πλήθος από αρχοντικά που οικοδομήθηκαν τον 18ο και τον 19ο αιώνα στην ηπειρωτική και στη νησιωτική Ελλάδα.
Την περίοδο του Μεσοπολέμου εμφανίστηκε πια ο «decorateur», που, κομίζοντας φρέσκες διακοσμητικές ιδέες από την Ευρώπη, προσέδωσε μία νέα διάσταση στην αισθητική των οικιών και των καταστημάτων.
Ο σπουδαγμένος ή απλά ψαγμένος decorateur, έγινε αποδεκτός από το ελληνικό και κυρίως από το αθηναϊκό κοινό, ακόμη περισσότερο από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 κι έπειτα, όταν το πρόβλημα στέγασης των εκατοντάδων χιλιάδων νέων κατοίκων της Αθήνας άρχισε πλέον να βρίσκει λύση με την εκτεταμένη οικοδόμηση και προέκυψε πάλι η αιώνια επιθυμία για καλυτέρευση της ποιότητας ζωής.
Βλέπουμε, συνεπώς, ότι μέχρι και σήμερα ο άνθρωπος, ψάχνει τρόπους να ικανοποιήσει τις ανάγκες της καθημερινής του διαβίωσης, με τρόπους που να εκφράζουν τη λειτουργικότητα και την αισθητική.
Ο διακοσμητής έχει ρόλο που δεν είναι πάντα εύκολος.
Ωστόσο θα είναι πιο αποτελεσματικός, αν καταφέρει να κατανοήσει τις ιδιαίτερες πρακτικές και καλαισθητικές προσδοκίες του πελάτη και, με τις προτάσεις του, αυτές να εφαρμοστούν αρμονικά.
Ilias Bountouris
