Είμαστε αδικημένοι οι Έλληνες.
Μας έχουν ποτίσει με μία μεγαλομανία, με μία… ξεχειλωμένη ιδεοληψία για τον ελληνικό πολιτισμό και το ελληνικό πνεύμα. Μας έχουν στρέψει τη ματιά προς μία ονειρική ελληνική κυριαρχία, έναντι όλων.
Αυτή η – τεχνητή ή όχι – υπερβολή, συνέβαλε επιτυχώς τις πρώτες δεκαετίες μετά τον ξεσηκωμό του 1821 στην πολυπόθητη ενδυνάμωση του ελληνικού αισθήματος.
Σήμερα όμως, δεν βοηθά τον Έλληνα σε τίποτα, αφού έτσι, δεν έχουμε καν αναρωτηθεί για τον ιδιαίτερο πολιτιστικό πλούτο και άλλων λαών.
Εξ αιτίας αυτής της εμμονικής μεγαλομανίας, δεν έχουμε καν εκπαιδευτεί για μία, έστω στοιχειώδη, αξιολογητική πρόθεση απέναντι στα γράμματα, τις τέχνες και τον πολιτισμό άλλων λαών.
Ακόμη περισσότερο, εξ αυτής της περιορισμένης θέασης, πολλοί Έλληνες, δεν μαθαίνουμε ποτέ για τα πολιτιστικά θαύματα και άλλων λαών και, συνεπώς, σαν να είμαστε οι μοναδικοί, σαν να μην χρειάζεται πια να αποδείξουμε τίποτα, παράγουμε πολιτιστικές δράσεις, ράθυμα, ίσως και επιπόλαια.
Έχουμε, κατά κάποιον τρόπο, επαναπαυθεί.
Έχουμε, κατά κάποιον τρόπο, απομονωθεί.
Ilias Bountouris