Στις σύγχρονες κοινωνίες, επικρατεί μία σύγχυση αναφορικά με την ερμηνεία του όρου «Παράδοση».
Ακούγονται και γράφονται διάφορες απόψεις, αρκετές εκ των οποίων αποτελούν μία επιστημονική προσέγγιση ενώ άλλες, απλά συντηρούν την άγνοια.
Υπάρχουν επίσης και πολλοί που συχνά οικειοποιούνται αυτόν τον όρο, για να εξυπηρετήσουν ίδια οφέλη.
Και, κάπως έτσι, έχει τελικά μορφοποιηθεί μία θολή εικόνα για το τι σημαίνει «Παράδοση», ποιές ανάγκες ικανοποιεί η τήρησή της και πού στοχεύει η συχνή αναπαραγωγή της.
Αν θελήσουμε να καθαρίσουμε λίγο αυτήν την εικόνα, θα λέγαμε πως, Παράδοση, είναι η διαδικασία εκείνη, της οποίας η τήρηση εδραιώνει και ενισχύει την συνείδηση μιας κοινότητας.
Την συνείδηση σχετικά με την προέλευσή της, σχετικά με την καταγωγή της. Την συνείδηση σχετικά με την πολιτιστική, την κοινωνική μα και την ιστορική της ταυτότητα.
Η παράδοση επίσης αναδεικνύει, διασφαλίζει και προστατεύει ένα σύστημα αξιών, ικανό να βοηθήσει μία κοινότητα να προσαρμοστεί στις όποιες κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, τεχνολογικές, ακόμη και περιβαλλοντικές αλλαγές προκύψουν, να εξελιχθεί δίχως να άγεται από αυτές κι έτσι, να ενταχθεί ομαλά στις νέες ιστορικές συνθήκες.
Ωστόσο, θα πρέπει να γνωρίζουμε πως η χωρίς διάθεση για πρόοδο και η χωρίς όραμα ταύτιση με την παράδοση, συμβάλλει στην εμφάνιση και ανάπτυξη του κοινωνικού συντηρητισμού ενίοτε δε, και τον επιβάλει.
* Από ομιλία του Ηλία Μπουντούρη, σε ιδρυτικό Συνέδριο πολιτιστικού φορέα.
* Η φωτογραφία είναι από εκπαιδευτικό πρόγραμμα που οργάνωσε ο Ηλίας Μπουντούρης για λογαριασμό μαθητών σχολείου, με θέμα την αξιοποίηση της ελληνικής παράδοσης.
