Οι αρνητικές αντιδράσεις απέναντι σε όσους καλλιτέχνες παράγουν «ακατανόητα» έργα τέχνης, αποτελούν ένα σύγχρονο φαινόμενο. Αρκετοί Έλληνες θεωρούν πως η εικαστική τέχνη οφείλει να είναι εύπεπτη ή έστω στοιχειωδώς κατανοητή, όπως ας πούμε παλαιότερα η ξυλογλυπτική και ουχί ακαταλαβίστικη, όπως κάποιες φορές η ζωγραφική, η γλυπτική κλπ.
Θα μπορούσα πολλά να αναφέρω. Όπως ότι:
Αλλίμονό μας αν η παραγωγή εικαστικής τέχνης (όπως και η παραγωγή θεάτρου, μουσικής, χορού κλπ) εγκλωβιζόταν σε κατά αντίληψη περιορισμούς,
ή ότι, η γλυπτική σπανίως (και ευτυχώς σπανίως) προσαρμόστηκε σε φόρμες αμιγώς “κατανοητές”,
ή ότι, ακόμη και η ξυλογλυπτική, δεν έχει να επιδείξει μόνο σαφώς προσδιορισμένα σχέδια, αντιθέτως, έχουν υπάρξει και πολλά “ακαταλαβίστικα” μεν, ωραιότατα δε,
ή κι ότι τέλος, ορισμένοι εικαστικοί προκαλούν κάποιες φορές με τις τολμηρές του φόρμες, μα που όμως, για να είναι αγαπητοί, κάτι θα κάνουν καλά, δεν μπορεί..
Ωστόσο, αντί όλων αυτών, θα τονίσω μόνο το εξής:
το σπουδαιότερο ωφέλημα όσων έχουν ταξιδέψει, είναι η διεύρυνση του ορίζοντά τους.
Μην επιτρέπουμε λοιπόν στη στενή θέαση, χαρακτηριστικό πολλών Ελλήνων αταξίδευτων και, εξ αυτού, βυθισμένων σε διάφορες ιδεοληψίες, να επηρεάζει την κρίση μας απέναντι στην Τέχνη, την κρίση μας απέναντι στον Κόσμο.
Ilias Bountouris
