Με μία…προσεκτική ματιά, μπορεί να διαπιστώσει κάποιος πως η ιεράρχηση των έργων στην προτίμηση του κοινού, καθορίζεται από την αυτονόητη ανάγκη του θεατή να επιλέγει ή και να επιβραβεύει έργα που επιτελούν, έστω και κατά το ελάχιστο, τον διακοσμητικό τους ρόλο. Που να μπορούν δηλαδή να σταθούν σε έναν χώρο, όχι απλά σαν κάτι που θα πιστοποιεί την όποια δεξιοτεχνία του δημιουργού, ούτε καν σαν κάτι που θα προβληματίζει, θα εμπνέει ή θα καθοδηγεί τη σκέψη του θεατή.
Μα κυρίως σαν κάτι που θα στολίζει τον χώρο.
Αυτή η διαπίστωση είναι πολύ χρήσιμη σε όσους ασχολούνται με τα εικαστικά, είτε παραγωγικά είτε κριτικά. Και πάντως είναι πολύ ωφέλιμη, σε όσους συναδέλφους επιδιώκουν να προσδώσουν και εμπορική διάσταση στη δουλειά τους.
Έχω κάνει το αυτό πείραμα και σε μαθητές μου, και σε αρκετούς φίλους των εικαστικών τεχνών, και έχει την ίδια κατάληξη.
(Όχι, σε συναδέλφους ή σε κριτικούς, δεν πιάνει..)
Ilias Bountouris
