Τα κατάφερα επιτέλους και επισκέφθηκα το Μέγαρο Τσίλλερ. Ένα οικοδόμημα που συμβολίζει μια άλλη Ελλάδα· εκείνη των πρώτων –ακόμη διστακτικών μα πια σταθερών– βημάτων με τη νέα της ταυτότητα, την Ελλάδα της περιόδου του Γεωργίου Α΄, του Χαριλάου Τρικούπη και των πρώιμων χρόνων διακυβέρνησής της από τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Το ωραιότατο αυτό οίκημα αναδεικνύει τη δεξιότητα του Γερμανού αρχιτέκτονα, Ερνστ Τσίλλερ, να συνθέτει με έξοχο τρόπο διάφορα αρχιτεκτονικά και διακοσμητικά στοιχεία από την ελληνική αρχαιότητα μαζί με αντίστοιχα της Αναγέννησης.
Η ανέγερση του μεγάρου ολοκληρώθηκε το 1885 σε οικόπεδο που είχε αγοράσει το 1882, πλησίον της υπό κατασκευής και επίβλεψής του, Ακαδημίας Αθηνών, και αμέσως χρησιμοποιήθηκε ως μόνιμη κατοικία αλλά και ως γραφείο και εργαστήριό του. Έκτοτε, με αφορμή τις εσπερίδες που διοργάνωνε η μουσικός και σύζυγός του, Σοφία Δούδου, αποτέλεσε σημείο συνάντησης ανθρώπων της τέχνης, της διανόησης και της υψηλής κοινωνίας των Αθηνών.
Οι ικανότητες στην αρχιτεκτονική δυστυχώς δεν εξασφαλίζουν και ικανότητες στη διαχείριση των οικονομικών (κάτι μου θυμίζει αυτό αλλά δεν είναι της ώρας) κι έτσι, ο Τσίλλερ πτωχεύει. Από τον πλειστηριασμό που ακολουθεί, προκύπτει νέος ιδιοκτήτης, ο Κεφαλλονίτης φιλότεχνος, συλλέκτης και γνωστός τραπεζίτης, Διονύσιος Λοβέρδος, ο οποίος αξιοποιεί το μέγαρο ως οικία αλλά και ως μουσείο της συλλογής του – κυρίως με βυζαντινές εικόνες.
Μετά τον θάνατο του Λοβέρδου, το 1934, το αριστούργημα του Τσίλλερ δεν έτυχε της ίδιας φροντίδας. Ώσπου, το 1979, οι κληρονόμοι του δωρίζουν το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής του στο Υπουργείο Πολιτισμού ενώ το 1992 παραχωρούν και όλο το οίκημα στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.
Σήμερα, έπειτα από δεκαετίες παρακμής, φθοράς, πυρκαγιάς, λεηλασιών μα και φημών για τέλεση σατανιστικών δράσεων, το αινιγματικό και εμβληματικό δημιούργημα του Ερνστ Τσίλλερ, στην οδό Μαυρομιχάλη 6, στην Αθήνα, είναι πια επισκέψιμο για το κοινό.
