Θα έχουν περάσει καμιά δεκαριά χρόνια από τότε που ο αείμνηστος τραπεζίτης και εφοπλιστής, Ανδρέας Βγενόπουλος με είχε καλέσει στη Μακεδονία. Δαιμόνιος επιχειρηματίας καθώς ήταν, αναρωτιόταν αν άξιζε να επενδύσει τουριστικά σε ένα μεγάλο οικόπεδο που διέθετε στην Αμφίπολη, την πόλη που αποτέλεσε κερδοφόρα αποικία της αρχαίας Αθήνας από το 437 π.Χ. μα, κτήση των Σπαρτιατών αμέσως μετά και βέβαια του μακεδονικού βασιλείου στη συνέχεια. Βλέπετε, είχε κιόλας πάρει το αυτί του για κάποια κινητικότητα στην περιοχή και είχε υποψιαστεί την αξία που αυτή θα κέρδιζε αν αποδεικνυόταν ως τόπος συνδεδεμένος με τον βασιλιά Φίλιππο ή ίσως και με τον Αλέξανδρο.
Ήταν μόλις λίγες εβδομάδες πριν από την πρώτη εκείνη ανακοίνωση στα μέσα ενημέρωσης για ανακάλυψη ενός σπουδαίου αρχαίου τάφου στον τύμβο Καστά.
«Μην με πληρώσεις αδίκως», του είχα πει όταν συναντηθήκαμε και ενημερώθηκα για τον λόγο που με κάλεσε ως Σύμβουλο Πολιτισμικής Διαχείρισης.
»Ακόμη και ο ίδιος ο Μ. Αλέξανδρος να ανακαλυφθεί πως έχει ταφεί κάπου εδώ, θα περάσουν τόσα χρόνια μέχρι να αξιοποιηθεί η περιοχή που μάλλον δεν θα ζεις ούτε εσύ, ούτε εγώ».
Τα ίδια του απάντησα κι όταν μου τηλεφώνησε αναθαρρημένος, αμέσως μόλις η αρχαιολόγος, κ. Περιστέρη -επικεφαλής τότε της ανασκαφής στον περίφημο λόφο- έδωσε μια μάλλον υπερβολική δημοσιότητα στο θέμα, αναπτερώνοντας τις (πάντως έωλες) ελπίδες αρκετών ανθρώπων του πολιτισμού.
Ο Ανδρέας Βγενόπουλος, πανέξυπνος όπως ήταν, κατάλαβε και αποσύρθηκε αμέσως. Νομίζω πούλησε και την έκταση στην Αμφίπολη.
Χρόνια μετά από εκείνη την παρ’ ολίγον συνεργασία, βρέθηκα πάλι στην Μακεδονία, αξιοποιώντας την πρόσκληση του Υπουργείου Πολιτισμού σε ειδικό κοινό να επισκεφθεί την ανασκαφή του τύμβου Καστά.
Εδώ, σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά έως τώρα ευρήματα, την μία εκ των δύο καρυάτιδων που πλαισιώνουν το θυραίο άνοιγμα στο μεγαλοπρεπές ταφικό μνημείο.
