«Κάποιοι ισχυρίζονται πως την όπερα ή την αντιπαθείς ή την λατρεύεις», μου λέει συνωμοτικά ο Μάνος Χατζιδάκις ένα πρωί του Ιουλίου και μου βάζει στο χέρι ένα εισιτήριο.
»Φυσικά, αγόρι μου, θα έλθω μαζί για να σιγουρευτώ ότι εσύ θα την λατρέψεις», συμπληρώνει και μου δείχνει ένα δεύτερο εισιτήριο, κλείνοντάς μου το μάτι.
Πήγαμε παρέα στο Ηρώδειο. Tosca.
Για εμένα, ήταν η πρώτη φορά.
Σε όλο το πρώτο μέρος δεν μου μίλαγε καθόλου. Λίγο πριν το διάλειμμα, τον ακούω να ψιθυρίζει:
«Μετά από αυτήν την σκηνή θα ανάψουν τα φώτα· ίσως είναι καλύτερα να έκλεινες το στόμα»…
Γινόμουν 20 εκείνη την ημέρα.
Κι αυτό ήταν το γενέθλιο δώρο μου.
Απόψε, μία ημέρα και 36 ολόκληρα χρόνια από τότε, και πάλι στην σκιά της Ακρόπολης, στο καθηλωτικό Ωδείο Ηρώδου Αττικού.
Από την Εθνική Λυρική Σκηνή και πάλι Tosca.
Με άλλη παρέα, με άλλη ματιά·
με άλλη διάθεση.
Όμως, με την ίδια συγκίνηση.
