Σήμερα, όποιος έχει κάποια ιδιαιτερότητα, οδηγείται συχνά σε κοινωνική απομόνωση. Και όχι επειδή φταίει η ίδια η κοινωνία. Ούτε ο συντηρητισμός της. Μα επειδή οι διάφοροι «ειδικοί», εξαίροντας με υπερβολή το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα του όποιου ανθρώπου στη διαφορετικότητα, φροντίζουν τελικά να δαιμονοποιήσουν την κοινωνία και να δημιουργήσουν, φευ, θυμωμένες μειονότητες.
Ο καλλιτέχνης όμως, όπως και ο κάθε ένας από εμάς, όσο διαφορετικός και αν αυτοπροσδιορίζεται, οφείλει να παραμένει ενσωματωμένος στην κοινωνία.
Διότι έχει ανάγκη την κοινωνία, για χάρη της εκφράζεται.
Όποιος καλλιτέχνης ισχυρίζεται πως δημιουργεί μονάχα για τον εαυτό του, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αυταπατάται. Ύστερα δε, να αυτοσυρρικνώνεται και στη συνέχεια να αμύνεται, έχοντας πειστεί πως η ζωή …τού χρωστάει.
Σε κανέναν δεν χρωστά η ζωή.
Όλοι αγωνιζόμαστε για ένα μερίδιο. Και πάντα θα αγωνιζόμαστε για αυτό το μερίδιο. Και όσο πιο δυναμικά αγωνίζεσαι, τόσο η κοινωνία σε δέχεται.
Ας μην γελιόμαστε.
Ο κάθε άνθρωπος, ο φίλος, ο γνωστός, ο άγνωστος, που επίσης έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες κι ας μην είναι καλλιτέχνης, αναγκάζεται να παραγάγει οτιδήποτε, με προσπάθεια.
Δεν κρύβεται πίσω από τη διαφορετικότητά του.
Έτσι και ο καλλιτέχνης, παράγει τέχνη, όπως ακριβώς παράγει οτιδήποτε ο οποιοσδήποτε.
Και οφείλει να προσπαθεί συνεχώς.
Για να βρει πρόσβαση, για να γίνει αποδεκτός από την κοινωνία.
Για να γίνει μέλος της και όχι ένας απομονωμένος εχθρός της.
Και όχι ένας απομονωμένος εχθρός μας.
* Άρθρο του Ηλία Μπουντούρη σε ελληνικό διαδικτυακό ΜΜΕ
